विश्वकर्मा पूजा सकिएको भोलिपल्ट

लावा लस्करका साथमा शंख र घण्टा बजाउँदै

जय जयकारको चर्को नारा लगाउँदै

केरा र बाँसमा तोरण सजाई

नदी किनारमा अफालिएको

खण्डित माटोको मूर्ति हुँ म ।

 

घाम-पानी चिसो-तातो हुरी-बताससँग

लाप्पाखेल्दै कठोर साधनाबाट

पीताम्बरी रंगमा लपेटिएर पाकेको

अमृत भन्दा स्वादिलो मह भन्दा गुलियो

चुसेर मिल्काई दिएको आँपको कोयो हुँ म ।

 

हिमाल भन्दा अग्ला सिर्जनाका सपनाहरू

आशा र भरोसिला विश्रामका विपनाहरू

गलहत्याई चकनाचुर पारीदिने

आफ्नै रगतका डल्लाहरूले घोचेर

थिल्थिलो पारिएको

निराशाका झ्यालखानाभित्र निसास्सिएको

जीर्ण जीवन बिताउने नरकंकाल हुँ म ।

 

छातीभरी स्वार्थका चट्टानहरू बोकेको

डबलगेम खेल्ने राजनयिक चतुरेको गलाबाट निकाली

धुपौरेका खस्रा हातले हुत्याइ दिएपछि

अंध भीडहरूले कुल्चिएर चट्याङ चुटुंग पारेर

चुँडाइएको फूलको माला हुँ म

 

हृदय विहीन नरपिशाचका कामुक दाह्रा र नंग्रामा

च्यापिएर छटपटाई रहेकी विवश अबलाको

क्षत विक्षत गर्भाशयमा प्रतिशोधको हुंकार बोकेर

बिस्फोट हुन लागेको अदृश्य रजकणहरूबाट

बनेको विकराल-कहर हुँ म ।