कृष्ण कुुसुम
तीन वर्षपछि लसभेगास जाँदै छु, उनको परिवारलाई भेट्न । उनी अर्थात् मेरा प्रिय गोपाल अङ्कल । यो तीन वर्षमा हड्सन नदीमा धेरै पानी बगिसकेको छ । र त्यही पानी झैंं समय पनि बगेर धेरै पर पुगिसकेको छ । यहीबीच नेपाल गएर विवाह गरें मैले । एकलबाट घरबारे जिन्दगी सुरू गरेको छु । मुख्य कुरा त आफ्नो योग्यताअनुसारको जागिर सुरू गरेको छु, न्युयोर्कमा । भिसाको समस्या छैन । कम्पनीले ग्रिन कार्ड पनि फाइल गरिदिइसक्यो । यसमानेमा कुनै पीरचिन्ताबिना जिन्दगीको रथ गुड्दै छ भनौं ।
यतिबेला जोन अफ केनेडी अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा छु । बाहिर बाक्लो हिउँ परिरहेको छ । हिउँकै कारण उडान प्रभावित छन् । त्यसैले मेरो फ्लाइट डेढ घण्टा ‘डिले’ भएको छ । एयरलाइन्सले पर्खाइको समयमा ‘रिफ्रेस’ हुन दिएको कफी छ हातमा । कफीको कपबाट उडेको बाफ झैं मबाट छुटेर गएको समयमा पुग्दै छु म । पुराना दिनका याद आँखामा घुमिरहेछन् चलचित्रको रिल जस्तै । म जुन विगतको सम्झनामा डुबेको छु, ती क्षण मेरा लागि अमेरिका बसाइका अलि कठिन दिन हुन् । त्यही बेला म दुःखको समुद्रमा डुब्न लाग्दा उतारिदिने माझी बनेर भेटिएका थिए, यी गोपाल अङ्कल ।
