डा. राजुबाबु श्रेष्ठ
त्रिचालीस वर्षअघिको कुरो हो । हामी चार कक्षामा पढ्दै थियौं । त्यस्तै नौ–दस वर्षको हुँदा हुँ । गोरखा सदरमुकाममा मोटर बाटो पुगिसकेको थिएन । अहिलेको रानीपोखरीको उत्तरतर्फको चौरमा थियो हामीले पढ्ने स्कुल । नाम महेन्द्र ज्योति भए पनि यसलाई सबैले कन्या स्कुल भन्थे । पछि स्कुल दरवारमार्गमा सरेकोले त्यहाँ रानीपोखरी पार्क बनेको हो । उतिबेला रानीपोखरी सर्वसाधारण जनताको पहुँचभन्दा बाहिर थियो । रानीपोखरी वरपर नेपाली सेनाको भैरवनाथ गुल्मले काँडेतार बारेर माछा पाल्ने गर्दथ्यो । पोखरी वरपर सेनाकै संरक्षणमा आँप, आलुबखडा, नासपाती, आरुजस्ता किसिमकिसिमका फलफूलका बोटहरु लगाइएका थिए ।
रानीपोखरी डिलबाट करिब २० फिटको दूरीमा काँडेतारको बार थियो । बारदेखि बाहिर स्कुलको आँगन । स्कुलका दुईवटा भवन थिए । एउटा पोखरीतर्फ फर्किएको लामो दुईतले । जसमा ढुङ्गाको छानो थियो । अर्को पूर्वतर्फ फर्केको काठको चारपाटे डण्डी ठाडोठाडो पारेर राखेको खुल्ला भुइँतले । तीन कक्षासम्म सो भुइँतले भवनमा र चार कक्षादेखि माथि ठूलो भवनमा पढाउने गरिन्थ्यो ।
