मानिसको जीवनमा भोलि के हुन्छ भन्ने कुरा कसलाई के नै थाहा हुन्छ र ? सानो छँदा बाल्यकालमा अन्य सामान्य बालबालिकाहरु जस्तै रमाउदै हुर्केको म मेरा ती रमाइला पलहरु धेरै समय टिक्न सकेनन्। म १३ वर्षको हुँदा मैले दुवै कानले सुन्न नसक्ने भए। त्यस समय देखि नै मेरो जिन्दगी नै बदलिएको थियो। अब मेरो जिन्दगी नै त्यही समाप्त भए जस्तो लाग्थ्यो।
अस्पतालमा कान पहिलो पटक देखाउन जाँदा डाक्टरहरुले कानको शल्यक्रिया बिना नै श्रवणयन्त्रको सहायताले सुन्न सकिन्छ भन्दा म कति खुशी भएकी थिए। मनमा सानो आशा पलाएको थियो। तर ति मेरा आशाहरु पनि धेरै समय सम्म रहेनन्। सुरु सुरुमा त श्रवणयन्त्रले हल्का भएनी सुन्न सकिन्थ्यो तर पछि भने फेरि उस्तै सुन्न नसक्ने अवस्था भयो।
मेरो विद्यार्थी जीवन निकै दुख र संघर्षले बितेको थियो। मैले सुन्न नसक्ने भएकै कारणले म साथीभाईहरुसँग घुलमिल हुन सकेकी थिएन न त सर मिसहरुले कक्षामा पढाएको नै बुझ्दथे। श्रवण यन्त्रको सहायताले उहाँहरु बोल्नु भएको अलि-अलि आवाज त आउथ्यो तर म के भन्नु भाको हो भन्ने कुरा प्रष्टसँग बुझ्दिन थिए। कहिले काँही सरहरुले सोध्नु भएको प्रश्न नबुझ्दा मैले कानले राम्ररी सुन्दिन भन्दा फेरी दोहोराएर चर्को आवाजमा सोध्नु हुँदा मैले झनै नबुझि म सरको पिटाई खान मात्र बाध्य हुन्थे।
