‘लक डाउन सुरु भएपछि छरेको मकै, कम्मर नाघिसक्यो ।….अबको वर्षामा मकैका पातमा बज्ने पानीका थोपा सुन्न मज्जा आउने भो ।’
कान्लाभरी मकैं लहलह भएपछि कसको मन उमंगित हुन्छ ? आकासबाट बर्षेको पानीको बुँद मकैको पातमा तप्किदाँ पैदा हुने ध्वनीलाई कसले अनुभूत गर्न सक्छन् ? जवाफ हो, खाँट्टी किसानले ।
किसानहरु अन्नपात फलाउने ध्याउन्नमा मात्र हुँदैनन्, मौसमी चक्रसँग आफ्नो कर्मको लय मिलाइरहेका हुन्छन् । प्रकृतिको अवयवमा आफ्नो जीवनको सप्तरंगी खुसी साटिरहेका हुन्छन् । कृषि–कर्मको यो सौन्दर्यमा गायक अमृत गुरुङ पनि लठ्ठिएछन् ।
त्यसैले त कहिले खर्कमा अञ्जुलीभरी ऐंसेलु र चुथ्रो टिपेर खाँदै, कहिले स–सना कान्लामा मकै गोड्दै उनी खेती–किसानीमा रमाइहेका छन् । जसै देशभर लकडाउन भयो, यि गायक पोखराबाट आफ्नो पुर्ख्यौली थातथलोतर्फ उक्लिएछन् । त्यसपछि उनको वास भयो, गोठमा ।
कास्की र स्याङ्जाको समीमावर्ती भेग मुलपानीमा रहेको बस्तुभाउ र अन्नबाली सम्हाल्दै आएका रहेछन् । लकडाउनका फुर्सदिला दिनहरु गायक गुरुङले यही मुलपानीको खेतीपाती र बस्तुभाउमा लगाए । गोठमा बस्ने, ध्यान गर्ने, जंगलका सागपात खोज्ने, मकै–फापर खाने, अन्नपात गोडमेल गर्ने, बस्तुभाउ स्यहार्ने । यसबीचमा संगीत साधना त छँदैछ ।
