नेपालका चर्चित गायक प्रेमध्वज प्रधानको कहानी बीएलमा (भाग–४)
त्रिचन्द्र कलेजमा आइएस्सी भर्ना भएपछि बिहान कलेज, दिउँसो बुवाको दोकान र साँझ गीत रेकर्ड गर्ने चटारोका बीच २०१५ सालमा प्रेमध्वज प्रधानको स्वास्थ्य यति नराम्ररी बिग्रियो, दुई महिना उनी आमाको डेरामा ओछ्यानमा परे।
तर, एक्लो छोरालाई हेर्न एक दिन पनि बुवा आमाको डेरा आएनन्।
यसपछि उनलाई लाग्यो, उनको जीवनमा आमाबाहेक कोही रहेनछ। उनलाई आमाप्रति यति ठूलो श्रद्धा जाग्यो, पुतली बुनेर र छिमेकीको घरमा काम गर्दै गुजारा चलाइरहेकी आमाका लागि केही गर्ने अठोट गरे।
उनले आमालाई सजिलो होस् भनेर तीन ठाउँ ट्युसन पढाएका थिए।
त्यति बेला एकजनालाई ट्युसन पढाएबापत १२ रुपैयाँ कमाइ हुन्थ्यो, उनको।
‘बुवाको घरमा मेरो एउटा कोठा थियो। तर यो घटनापछि म सुत्नका लागि मात्र घर जान्थेँ। मलाई आमाको पीडा हल्का गर्न जागिरको जरुरी महसुस भयो,’ उनी आफूले जागिरे जीवन सुरु गर्नु परेको कहानी बताउँछन्।
उनले सुरुमा रेडियो नेपालमा मासिक ५० रुपैयाँको जागिरको आग्रह गरेका थिए। तर, त्यति पैसा नदिने भन्दै रेडियो नेपालले उनको प्रस्ताव अस्वीकार गर्यो।
यसपछि उनी कामको खोजीमा अमेरिकन लाइब्रेरीमा पुगे। यहाँ २२ दिन भोलेन्टियर काम गरेपछि अमेरिकी लाइब्रेरीले पनि भन्यो–‘तत्काल जागिर छैन। सित्तैमा काम लगाउने हाम्रो नीति छैन। त्यसैले कुनै पद खुल्यो भने बोलाऊँला।’
तीन महिना यस्तै अन्यौलका बीच प्रेमध्वजको जीवन चल्यो। त्यसपछि उनले अर्का साथी श्यामबहादुुर थापासँग कामका लागि मुम्बई जाने योजना बनाए। श्यामको घरायसी कहानी पनि पे्रमध्वजको जस्तै थियो।
उनको बुवाले पनि अर्की केटी विवाह गरेर परिवारको उपेक्षा गरेका थिए। श्याम हार्मोनियम राम्रो बजाउँथे। त्यसैले यी दुवैको कुरा मिल्यो, १६ पुस २०१६ शुक्रबारको दिन काठमाडौंबाट मुम्बईतर्फ लाग्ने।
दुवै आमासँग दुई–दुई सय रुपैयाँ मागेर वीरगञ्जको नाका हुँदै मुम्बई जाने योजनामुताबिक बुधबार बसको टिकट काट्न साझा बसको काउन्टर पनि पुगेका थिए। तर, घर फर्किएपछि प्रेमध्वजकी आमाले भनिछन्, ‘तँलाई खोज्न अमेरिकी लाइब्रेरीबाट मान्छे आएका थिए। जागिर पक्का भयो कि क्या हो?’
अब प्रेमध्वजलाई पर्यो आपत्। मुम्बई जाऊँ भने यता हुन लागेको जागिर छुट्ने। नजाऊँ भने साथीलाई धोका हुने!
उनले तत्कालै श्यामलाई भेटेर सोधेछन्, ‘काम हुने निश्चित भयो भने के गर्ने?
श्यामले पनि भनेछन्, मलाई पनि विराटनगरबाट जागिरको प्रस्ताव आएको छ, त्यसैले मुम्बई जाने कार्यक्रम तत्काल स्थगित गर्ने हो कि?
नभन्दै भोलिपल्ट अमेरिकी लाइब्रेरी पुग्दा प्रेमध्वजको जागिर पक्का थियो। त्यहाँ उनको मासिक तलब थियो, भारतीय ७५ रुपैयाँ। त्यो उनका लागि छेलोखेलो थियो।
उनले जागिर पाएको खबर बुवाले पछि अरुबाट थाहा पाएछन्। भनेछन्– ‘के सानो जागिर खाएको।’
अमेरिकी लाइब्रेरीको जागिरसँगै प्रेमध्वजको आर्थिक अवस्थामा पनि केही सुधार आयो।
६ महिनामा उनी स्थायी भए। त्यसपछि उनले अफिस आवतजावतका लागि साइकल नै किने। त्यो साइकल पेलेर उनी १० बजे अफिस आइपुग्थे।
त्यसपछि साँझ ५ बजे अफिस बन्द नहुँदासम्म साइकल कुदाउने पालो हुन्थ्यो, नारायणगोपालको।
नारायणगोपाल प्रेमध्वजको त्यही साइकल पेलेर रेडियो नेपाल पुग्थे। यही काम गर्दा उनले पहिलो पल्ट पाइन्ट किनेर लगाएका थिए।
‘२०१३ सालमा राजा महेन्द्रको राज्याभिषेकमा पिटी खेलाउन लग्दा सेतो पाइन्ट लगाएको थिए। त्यसपछि पाइन्ट लगाउने सौभाग्य जागिरपछि मात्र जुर्योे’, उनी सम्झन्छन्।
याे पनि:
जब ६ बर्षको उमेरमा बुवा र आमाको पारपाचुके भयो
