न इन्द्रजात्रा, न मच्छिन्द्रनाथ, न त बिस्काः।
हाँडीगाउँ मात्र यस्तो खास छ, जसलाई उखानले सिँगारेको छ — कहीँ नभएको जात्रा हाँडीगाउँमा।
उखान या त शृंगारमा बन्छ, या बिगारमा। बिगार, यानिकी खिसीट्यूरी।
यो उखान पनि कतै हाँडीगाउँ जात्राको खिसीट्यूरी गर्न बनेको त होइन?
नभए हेर्नुस् त,
नेताले कतै चर्तिकला देखाए, कहीँ नभएको जात्रा हाँडीगाउँमा !
अभिनेताले कतै बबाल मच्चाए, कहीँ नभएको जात्रा हाँडीगाउँमा !
बन्दाबन्दैको पुल यसै भत्कन्छ, कहीँ नभएको जात्रा हाँडीगाउँमा !
खन्दाखन्दैको सडक यसै छाडिन्छ, कहीँ नभएको जात्रा हाँडीगाउँमा !
दैनिक बोलीचालीमा उखानको यस्तो प्रयोग खिसीट्यूरी नभए के त?
कसैलाई उल्याउने कुरा जनजिब्रोले छिटो टिप्छ, यही उपक्रममा उखानको शृंगार पक्ष यसै हराउन त हराएन?
जवाफ जान्न सबभन्दा पहिला हाँडीगाउँ चिन्नुपर्छ, जसको नाउँ जोडेर यो उखान चल्यो।
हाँडीगाउँ चिन्न दुई हजार वर्ष पुरानो समयमा फर्कनुपर्छ।
