रंगीन मैनका थोपाले पानीमा जसरी रंगीविरंगी आकृति बनाउँछ, त्यही थोपा छालामा परे कस्तो होला?
बाटामा जम्मा गरेको पानीमा तपतप चुहिएको मैन देखेर मेरो बाल मस्तिष्कमा यस्तै उट्पट्याङ विचार आयो।
जसै विचार आयो, बायाँ हातले पानीमा झारिरहेको मैन दायाँ हाततिर मोडियो। बूढी औंला र चोर औंलाको बीचमा मैनका थोपा तपतप चुहिन थाले।
पहिलो थोपाले चसक्क गर्यो। त्यसपछि थोपाको थाक लाग्दै गयो। सुरूमा त केही भएन। विस्तारै छाला तातो हुन थाल्यो। एक छिनपछि भित्रैसम्म भतभती पोल्यो। सहनै नसकेर कराएँ।
पल्लो कोठाबाट दिदी हतारिँदै आउनुभयो। मेरो हातमा मैनको डल्लो देखेर आत्तिनुभयो। तुरुन्तै मिस पनि आउनुभयो। मेरो हात समाएर मैन पुछ्न खोज्नुभयो। घर गएपछि हेर्दा, मैन झारेको ठाउँमा छाला रातो भएछ। त्यसमाथि फोका उठेर जुल्जुल्ती पानी भरिएछ।
त्यसपछि के-के भयो याद छैन, तर मेरो दाहिने हातमा जीवनभरका लागि सानो धर्सो खत बनेर बसेको छ। यो खत पुरानो घाउको दाग मात्र होइन, मेरो मस्तिष्कमा छर्लंगै जीवित पुरानो याद पनि हो।
त्यति बेलाकै एउटा संयोग मेरी श्रीमती अल्कासँग जोडिन्छ।
कान्ति ईश्वरी स्कुल, ताहाचलमा पढ्दाको यो मैन-घटना अल्कालाई सुनाउँदा उनी कता-कता सम्झेजस्तो गर्छिन्। उनको प्रारम्भिक शिक्षा त्यही स्कुलमा भएको हो। युवराज दिपेन्द्र जुन बेला कान्ति ईश्वरीमा पढ्थे, अल्का त्यहीँ थिइन् रे। हिसाब गर्दा हामी दुवै एकै समय एकै स्कुलमा पढेका रहेछौं। दुवैलाई दुवैको सम्झना भने छैन।
'दिल्वाले दुल्हनिया ले जाएगें' फिल्ममा शाहरूख र काजोलको भेट त अलि पछि हुन्छ, तर त्यसअघि नै लन्डनको रेल्वे स्टेसनमा उनीहरू एकअर्कासँग नजिकबाट आरपार हुन्छन्। अल्का र म पनि स्कुलका करिडोरहरूतिर यसैगरी नजिकबाट आरपार भयौं कि!
नर्सरी र केजी कान्ति ईश्वरीमा पढेपछि मलाई सेन्ट जेभियर्समा जाँच दिन लगियो। लाने र ल्याउने जिम्मा बाका एक जना सहयोगी दाइको थियो। ती दाइले फक्सवागन भ्यानमा राखेर जावलाखेल र गोदावरी दुवै ठाउँमा जाँच दिन लग्नुभयो।
जाँचमा के-के भयो मलाई याद छैन, यत्ति याद छ- ताहाचल घरबाट कालिमाटी पुगेपछि हाम्रै टोलकी एक जना दिदी गाडीमा चढ्नुभएको थियो। स्कुल पुगेपछि मलाई जाँच हलमा पठाएर उहाँहरू बाहिरै बस्नुभयो। फर्कंदा दाइले क्याडबरी चकलेट दिँदै भन्नुभएको थियो, 'फलानो दिदी पनि गएको थियो भनेर कसैलाई नभन्नू है।'
क्याडबरीको गुलियो रसमा भुलेर मैले 'हस्' भनेँ। तर, घर पुग्नेबित्तिकै आमाका अगाडि जिब्रो फुस्किहाल्यो, 'मा... मा..., हामीसँग फलानो दिदी पनि जानुभएको थियो नि!'
आमा हाँस्नुभयो। किन हाँस्नुभयो, मैले बुझिनँ।
