असारको समय । धान रोप्ने चटारो । सबैलाई भ्याइनभ्याइ । स्कुलमा एकमहिने बिदा हुने बेला’नि नजिकै आइसकेको थियो । तर, बिदा हुुनुभन्दा अघि हुने परीक्षा कैले सकिएला र खेतमा जान पाइएला भन्ने हुटहुटीले मन बेचैन हुँदै थियो । म त सपना पनि खेतकै हिलोमा खेलेको देख्न थालिसकेको थिएँ ।
घरमा भने पढ्नुपर्छ बाबु भन्दै आमा कराइरहनुहुन्थ्यो । नपढी सुख पनि थिएन । पढ्नचैँ रहर नै लाग्थ्यो, तर करले कहिल्यै पढिएन । यसरी नै दिन बितिरहेका थिए ।
अचानक एक दिन ममीले भन्नुभयो, ‘बाबु, म रोपाइँभन्दा अघि दुई–चार दिनलाई मामाघर पुगेर आउँछु । त्यतिन्जेल आमालाई दुख नदिई बस है । म आउँदा तिमीलाई चाउचाउ ल्याइदिम्ला नि ।’
यसो सोचेँ, चाउचाउ ! यसै पनि मन चाउचाउ भने’सी हुरुक्क हुने । त्यसमाथि ममीको मामाघर यात्रा । फुच्चेलाई कोसेलीपातको लोभ । त्यसैले ममीको पछि लागेर मामाघर जाने आँट आएन ।
किनभने, यो परीक्षा राम्रो गरे यसपालि मैले बाबाबाट पनि उपहार पाउने पक्कापक्की थियो । पर्सिपल्टदेखि त परीक्षा पनि थियो । त्यति बेलै ममीसँग थप दुइटा कुरा पनि फर्माइस गर्न भ्याईहालेँ मैले । त्यो थियो, शाहरुखवाला पोस्टकार्ड र क्याप ।
