लिलाराज खतिवडा -
२०७२ साउन २३ गते पहिलोपोस्टमा ‘मुम्बई अण्डरवर्ल्ड डन’ दाउद इब्राहिमको एउटा रहस्यमय कथा लेखेर आइन्दा डन खोज्न नजाने निर्णय लिँदै कथालाई अन्त्य गरेको थिएँ।
तर, कथाहरू अन्त्य हुन मान्दा रहेनछन्। कथाहरू हमेशा शुरु हुन खोज्छन्। अनि सकिने नामै लिँदैनन्। चाखलाग्दो कुरा, बरु एउटा कथा–विष्फोट हुँदा हजारौं - लाखौं अरु कथाहरू उब्जिँदा रहेछन्। परमाणु नष्ट नभएजस्तै कथाहरू पनि नष्ट हुनै मान्दा रहेनछन्। बरु कथाहरूले अमिट छाप छाडिदिँदा रहेछन् मानिसका मनमष्तिस्कका अनन्त राजमार्गमा।
अस्तित्व ‘आइग्लास’ ठ्याक्कै मिलाएर हेर्दा जिन्दगीका कथाहरू अजर, अमर र अविनाशी लाग्छन्। त्यस्तो शुक्ष्म दर्शन गर्दा मृत्युका कथाहरू पनि यहाँ अजर, अमर र अविनाशी लाग्न थाल्छन्। प्रकारान्तरमा मृत्यु र जिन्दगीलाई मात्रै नभएर अस्तित्वका सारा आयामलाई कथाहरूले शाश्वत तुल्याइदिन्छन्। भन्न मन लाग्छ, कथाको महिमा साँच्चै नै विराट, विशाल र विहंगम छ।
हेर्ने हो, आज्माएर?
हुन त जिन्दगीमा मान्छेले सोचेजस्तो प्रायः हुँदैन। यहाँ प्रायः नसोचेको भइदिन्छ। यहाँ सम्भव मात्रै सफलिभूत हुने गर्दैन। अक्सर यहाँ असम्भव नै सफलिभूत हुने गर्दछ। तर, यसको हेक्का राख्ने कसले? त्यसैले यहाँ हमेशा कथाले जे सोच्यो त्यही मात्रै आइलाग्छ। भनिन्छ नि, कथाले मागेको खण्डमा जे पनि घटित हुनसक्छ।
कथाले नमागे?
बात खत्तम!
डनलाई खोज्ने मामिलामा पनि त्यस्तै हुनपुग्यो। घटनाहरू मेरा हिसाबले घटिरहेका थिएनन्। डनको तलाशमा मैले बारबार मात खाइरहेको थिएँ। तर पनि म ढिट भइदिन्थेँ। अनि बक्ररेखा झैँ बग्ने नयाँ यात्राहरूमा गोता लगाइदिन्थेँ। पैसा र सुरक्षाको पर्वाहविनै ओह्रालो!
एउटा भनाइ सुनेको थिएँ, सागरमा भरिसक्य डुबुल्की नलगाउनु। लगाइहाले मोती नटिपी नफर्किनु रे। पहिलो भागमा आफ्नो जन्मस्थानबाट एउटा मिशन शुरु भएर अमृतसर पुगेपछि लेखकलाई नै चकित तुल्याउँदै कथा टुंगिएको थियो। टुंगिएको? खासमा मिशन त त्यहाँ शुरु पो भएको रहेछ। त्यसपछि विश्वभरीका सारा नदीहरूमा अथाह पानी बगिसकेको छ। समयको तेजधारमा नजाने कतिकति भीमकाय चट्टानहरू टुक्रिएर धूलिसात भइसकेका छन्।
