समयसँग बढ्दै गरेको उमेर, उमेरसँग बढ्दै गरेको इच्छा अनि आकांक्षाहरु। तिनै इच्छा-आकांक्षाहरुसँग बढ्दै गरेका रहरहरु र समुन्द्री छाल जसरी आउने रहरहरुसँग बढ्दै गरेका सपना र सोचाइहरु।
सानै उमेरदेखि नै अचम्म अचम्मका सोचाइ आउने मेरो मानसपटल पनि अचम्मकै थियो। हुन त उमेर नै त्यस्तै थियो। रहर पनि अनेक त लाग्थे नि, कहिले के लाग्ने कहिले के। स्कुलमा कक्षाकोठामा सरले पढाएको भन्दा बाहिरी दुनियाँमा हेर्न रुचाउने म। मेरो ध्यान पाठ्यपुस्तकभन्दा उट्पट्याङ सोचाइमा बढी हुने गर्दथ्यो।
कहिले कक्षामा सरले रमाइलो कुरा गर्दा, म पनि विद्यार्थी पढाउने शिक्षक बन्छु अनि विद्यार्थीहरुसँग रमाइला-रमाइला कुरा गर्दै यिनीहरुको प्यारो शिक्षक बन्छु, कहिले ह्या यसरी त म बस्न सक्दिनँ भन्ने सोच आउँथ्यो। मान्छे जिरे म, सोच हात्ती जत्रो आउने। कहिले कहिले बाहिरी संसार बनाउने।
उट्पट्याङ गरेर नै शिक्षकको राम-धुलाई पनि औधी भेटियो। एक पटक त एकजना साथीको गृहकार्य अर्कै तल्लो कक्षाको साथीले गर्दिएको थियो। शिक्षकले अक्षर चिनेर कसले गर्दिएको हो भनेर सोध्दा 'मैले गरेको सर' भन्दा रेस्लिङमा विपक्षी प्रतिस्पर्धिले धुलाई भेटे जसरी भेटियो।
