केही महिना अगाडि एउटा रिसर्चका लागि स्त्रीरोग विशेषज्ञसँग भेट्नु पर्ने थियो। अघिल्लो दिन टेलिफोनमार्फत कुरा गरेर उहाँसँग भेट्ने समय लिएकी थिएँ।
आफ्नो क्लिनिकमै बिहान ११ बजे आउन भन्नुभो। अर्को दिन डाक्टरले बोलाउनुभएको समय भन्दा आधा घण्टा ढिलो पुगेंछु। डाक्टर बिरामी जाँच गर्नको लागि भित्र गइसक्नुभएछ। सहयोगीसँग सोध्दा अब कम्तीमा एक घण्टा त कुर्नैपर्छ, २४ जना बिरामीको रिपोर्ट हेर्नुछ भन्ने जानकारी आयो। ढिलो गरी जानु मेरै गल्ती थियो। अब पर्खनुपर्ने नै भयो।
‘२४औं नम्बरको बिरामी को हुनुहुन्छ?,’ मैले बेन्चमा बस्नेहरूको लाइनतर्फ हेर्दै सोधें।
‘म हो, किन र?,’ एक जनाले मलाई हेर्दै भनिन्।
‘एकैछिन चिया पिएर आउँछु, तपाईंको पालो आउन लागेपछि मलाई यो नम्बरमा एक रिङ दिनुस् न ल,’ मैंले आग्रह गरें।
उनले भनिन्, ‘यो जिम्मा २३ नम्बरको प्यासेन्टलाई दिउँ न हुन्छ? यहाँ औषधीको गन्धले मलाई पनि गाह्रो भइरहेको छ, म पनि एकछिन बाहिर निस्कन चाहन्छु।’
उनको कुरामा २३ नम्बरवालीले मुसुक्क हाँसेर सहमति जनाइन्।
म र उनी सँगै तलपट्टीको चिया पसलमा गयौं। उनी अर्थात् २४ नम्बर प्यासेन्ट।
