कोरोना महामारी सुरु भएयता काठमाडौं उपत्यका बाहिर गएको थिइनँ। किनकि सरकारले स्वास्थ्य सुरक्षा मापदण्डको जतिसुकै बखान गरे पनि उपत्यकाभित्रै चल्ने सार्वजनिक सवारीसाधनमा भोगेको भद्रगोलबाट म तर्सिएको थिएँ। त्यही हविगतमा १०/१२ घण्टाको यात्रा गरियो भने भाइरस सर्ने पक्का छ भनेर लामो दूरीको यात्रालाई सकेसम्म पन्छाइरहेको थिएँ।
तर ज्यादै जरुरी घरायसी काम परेकाले म यही साउन १८ गते गृहजिल्ला (सर्लाही) जानैपर्ने भयो। त्यस दिन नाइट बस चढ्नुअघि मनमा व्यापक चिन्ता थियो– उपत्यकाभित्रका लोकल बसमा केही बेर यात्रा गर्दा त कस्तो उकुसमुकुस महसुस हुन्छ, झन् रातभर यात्रा गर्नुपर्दा अवस्था कस्तो होला! तर के गर्नु! सरकारले जस्तो र जतिसम्म व्यवस्था गरेको छ, हामी अकिञ्चन नागरिकले भोग्नुको विकल्पै के हुन्छ र! मरिन्छ भन्ने थाहा भए पनि हाम फाल्नैपर्ने हुन्छ। मजदुरीका लागि ‘मजबुर’ नागरिक भारत जान त्यसै लाइन लागेका होइनन्!
कोरोना सर्ने जोखिम एकदमै छ भन्ने जान्दाजान्दै लामो दूरीको बस चढ्नैपर्ने बाध्यता भयो। तैपनि सकेसम्म ज्यान जोगाउने उपाय त गर्नैपर्यो। त्यही भएर टिकट बुक गर्ने बेला नै भनें– मलाई झ्याल छेउको सिट अनिवार्य। किनकि विज्ञहरूका अनुसार चारैतिर बन्द ठाउँभन्दा ताजा हावा ओहोरदोहोर गर्ने स्थानमा कोरोना सर्ने जोखिम कम हुन्छ।
