अम्बर गुरुङले सन् १९६३ तिर दार्जीलिङमा एकदिन मसँग भन्नुभएको थियो- काठमाडौंमा एक जना गायक छन्, जो बडा असाधारण छन्। उनी गाउन थाल्दा, आँखा चिम्म गर्छन्, ध्यान गरे झैं र अन्तिम नोट सिद्धिसकेपछि मात्रै आँखा खोल्छन्।
'मैले ती सब त्यागिदिएँ, (आई थ्रु इट अल अवे)।’ - बब डिलन
मलाई लाग्छ, बच्चुकैलाश नेपाली सङ्गीतबाट हराउने अन्तिम आवाज हुन्।
'पिटर,' अम्बर गुरुङले एकदिन मसँग भन्नुभएको थियो त्यो सन् १९६३ को दार्जीलिङको कुरा हो। काठमाडौंमा एक जना गायक छन्, जो बडा असाधारण छन्। उनी गाउन थाल्दा, आँखा चिम्म गर्छन् ध्यान गरे झैं र अन्तिम नोट सिद्धिसकेपछि मात्रै आँखा खोल्छन्।
'को रैछन् सर,' उस्तादको मुक्तकण्ठ प्रशंसा सुनेर म प्रभावित भएको थिएँ।
'उनको नाम बच्चुकैलाश हो।'
शरद् ऋतुको शान्त साँझ थियो। स्थान थियो आर्ट एकेडेमी अफ म्युजिक जुन त्यतिखेर पुलिस कोर्ट इन्सपेक्टर सचिन्द्रमणि गुरुङको सरकारी क्वार्टरमा रहेको थियो। सचिन्द्रमणि तिनै दानी आत्मा थिए जसले अम्बर गुरुङको 'नौलाख तारा उदाए र 'म अम्बर हुँ' रेकर्डिङ गर्न पैसा हालेका थिए। रुद्रमणि गुरुङ र अरुणा लामाको गीतको रेकर्डिङ पनि उनैको द्रव्य सौजन्यमा कोलकातास्थित हिन्दुस्तान रेकर्ड्समा भएको थियो।
