आफ्नो काममा व्यस्त थिएँ | एउटा चिठी आयो। जब चिठी पढ्दै गएँ, मेरो उकुसमुकुसता झन् बढ्दै गयो | त्यो चिठी यहाँहरुको लागि पनि उपयोगी हुने देखेर मैले जस्ताको तस्तै पोस्ट गरेको छु। सबैले पढ्नुहोला अनि वीर गोर्खालीको आग्रहअनुसार विभिन्न भाषामा अनुवाद गरेर उहाँको सपना पूरा गर्नुहोला |
आदरणीय धनी तथा विकसित देशहरू, सर्वप्रथम नेपालको दुर्गम गाउँको निरीह वृद्धको बधाई छ कि यहाँहरुले खोपमा आधिपत्य जमाउन सफल हुनुभएकोमा। पैसा, शक्ति तथा पहुँच भएको कारण तपाईंहरुले खोप उत्पादन गर्नुभयो, खोपमा लगानी गर्ने तथा महँगो मूल्यमा किन्न सक्ने धनी देशलाई खोप वितरण गर्नुभयो र आफ्ना जनतालाई रोजीरोजी खोप उपलब्ध गराउनु भयो।
खोप लगाउन अनिच्छुक आफ्ना नागरिकलाई बियर, गाँजा, कार तथा करोडौंको चिठ्ठा खोलेरसमेत खोप लगाउन बाध्य बनाउनुभयो। साम, दाम, दण्ड तथा भेदको रणनीति अपनाएर भएपनि आफ्ना जनता तथा अर्थतन्त्र बचाउन यहाँहरुले गर्नुभएको योगदान स्वर्ण अक्षरमा लेखिनेछ। बिहान खाए साँझ के खाने ? साँझ खाए बिहान के खाने ? भनेर जीवन बिताएको गरिब देश नेपालको पिछडिएको गाउँको वीर गोरखालीको कुरा मेरै वडाध्यक्षले त सुन्दैनन् भने तपाईंहरुले सुन्ने आशा गर्नु मेरो पागलपन हो भन्ने ठानेको छु।
मलाई लागेको थियो, संसार एउटा सानो फूलबारी हो | यो फूलबारीमा हरेक रंग, रुप, बास्ना र प्रजातिका फूलको उत्तिकै महत्व छ।
फूलबारीको झार भएपनि मैले अलिकति पानी, अलिकति मल तथा अलिकति स्याहार पाउँछु भन्ने मेरो सपना थियो। मैले सोंचेको थिएँ, धनी, शक्तिशाली तथा सभ्य संसारले महामारीको समान पीडामा समान मल्हमपट्टी लगाउनेछ। कोरोना महामारीको डर, आतंक तथा कालो छायाँ मडारिएको बेला मैले आकास हेरेर भनेको थिएँ – यो कहालीलाग्दो रात बितेर सुनौलो बिहानी आउनेछ। काम नपाएर भोकै सुतेको बेला सपना देखेको थिएँ कि उज्यालो भएपछि पेटलाई पटुकाले कस्नु पर्ने छैन।
