आइतबारको दिन दिउँसोको यस्तै १२ बज्दै थियो। जाडो महिना भएकोले कोठाबाहिर घाम तापेर केही किताब पढ्दै थिएँ। केही समयको अन्तरालमा जब भित्र आएँ मोबाइलको मेसेन्जरमा मेसेज आएको रहेछ। 

नाम कताकता चिनेको, कताकता नचिनेको जस्तो लाग्यो।

‘बहिनी नमस्कार!’ भनेर लेखिएको रहेछ। अचम्मित हुँदै मेसेन्जर खोलेर हेरेँ। 

कामको सिलसिलामा केही सेमिनारमा भेटपछि सामाजिक सन्जालमा जोडिनु भएको दिदी हुनुहुन्थ्यो। 

हतारिँदै नमस्कार फर्काएँ र सोधेँ-  दिदी, नेपालमा त मध्यरात भैरहेछ सुत्नु भा’छैन ?

केही नबोली इमोजी पठाउनुभयो, हाँस्दा हाँस्दा आँखाबाट आँसु झरेको।

म एकछिन अलमल परेँ। तर पछि बुझिहालेँ मझैं दिदी पनि इमोजीसँग धेरै नखेल्ने हुँदा झुक्किएको हुनुपर्छ।

फेरि अघिकै प्रश्न दोहोर्याएँ- दिदी सुत्नु भा’छैन?  

‘बहिनीलाई डिस्टर्ब गरेँ सरी है, मलाई आज साह्रै भएको छ बहिनी। भन्ने मान्छे कोही पाइनँ। हजुरसँग दुई वर्षअघिको एकैछिनको त्यो भेटमा पनि छुट्टै खालको आत्मीयता पाएकी थिएँ, त्यसैले आज हजुरलाई सम्झिएर मेसेज गरेँ’ भनी अघि बिग्रिएको इमोजीलाई सच्याई रोएको इमोजी पठाउनु भयो। 

मेरो मन अतालियो र हतारिँदै सोधेँ- के भयो दिदी, सबै ठिक छ नि? 

दिदी पनि हतारिँदै लेख्दै हुनुहुन्छ भन्ने उहाँको बिग्रिएर आएको रोमन टाइपिङबाट थाहा पाइसकेको थिएँ।