सुर्खेत । कुनै बेला काठका भाँडाकुँडा बनाएर जीविकापार्जन चलाउँदै आएका राउटे समुदाय आजभोलि परनिर्भर बनेका छन् । सहयोगको नाममा सरकारी एवं गैरसरकारीले सङ्घसंस्थाको आफूखुसी सहयोगले गर्दा राउटेहरू परनिर्भर बन्दै गएका हुन् ।
कु–काठका भाँडाकँुडा बनाउनका लागि दिनभरि जङ्गल धाउने दोस्रो दिनमा बस्तीमा आएर तयार बनाउने र तेस्रो दिनमा गाउँमा बिक्री गरेर जीविका चलाउँदै आएका समुदायमा सरकारी एवं गैरसरकारी संस्थाले राउटेको माग बमोजिम नभई सहयोगको नाममा बजेट सक्ने र आवश्यकताभन्दा बढी सहयोग दिन थालेपछि राउटे समुदाय अल्छी बनेका हुन् ।
राउटे समुदायले परम्पराको निरन्तरता चाहे सरकारी एवं गैरसरकारी सहयोग गर्दा उनीहरूले काठ खोज्दैनन् । भेटिएको कु–काठबाट भाँडाकुँडा बनाउने त्यसलाई बस्तीमा गएर गैरसरकारी संस्थाले कम मूल्यमा खरिद गर्ने हुँदा ऊर्जाशील राउटेमा अल्छीपना देखिन थालेको छ । उसो त राउटेका भाँडाकुँडामा समेत राउटेको आयआर्जन गर्न संस्थाले कम मूल्यमा खरिद गर्ने, बढी मूल्यमा बिक्री गरेर विचौलियाको काम गर्दै आइरहेको सरोकारवालाहरूले बताउने गरेका छन् । राउटे सँग १ सय ५० रुपैयाँ खरिद गरिएका कोसी राउटेमा काम गर्ने सङ्घ संस्थाले ६ सयमा बिक्री गर्ने गरेको पाइन्छ ।
