मंगल धुन बज्न थालिसकेको थियो। बजारमा किनमेल गर्नेको भिड पनि बाक्लिदै थियो।
'दशैं लागि सक्यो त कहिले आउछेस्?', गाउँबाट फोन गर्दा ममी सोध्नुहुन्थ्यो। म फूलपातीको अघिल्लो दिन आइपुग्ने आश्वासन दिन्थेँ। सबैकुरा ठीकै भए घर पुगिन्छ भन्ने उत्साह छँदै थियो।
म अर्थात् सुष्मा श्रेष्ठ। घर काभ्रे, कुन्तावेशी। हुर्काइ पढाइ भने काठमाडौंमै। जनस्वास्थ्यमा स्नातक (बीपीएच) गरेकी छु। पढाई लगत्तै रोट्र्याक्ट क्लबलगायत सामाजिक संस्थामार्फत् काम गरेँ। त्यसको केही समयपछि मेरी स्टोप्स इन्टरनेशनल नेपालको 'सुनौला परिवार नेपाल'मा जिल्ला कार्यक्रम अधिकृत भएर दैलेख पुगेँ।
काभ्रे र काठमाडौं गरेर हुर्किएकी म, दैलेख खट्ने खबरले घरमा खुशी कम चिन्ता ज्यादा थियो।
त्यो विकट ठाउँमा कसरी काम गर्ली? समयमा खाने हो होइन? सुरक्षित छ छैन? त्यहाँको परिवेशमा कसरी भिज्ली? भन्ने पीर थियो परिवारलाई।
जनस्वास्थ्यको विद्यार्थी भएकाले मैले समग्र देशका समूदायका बारेमा धेरथोर जानकारी लिएकी थिएँ। सामाजिक संस्थामा काम गर्दा गरिब दु:खीहरूको जीवन नजिकबाट हेरेकी थिएँ।
इच्छा थियो - देशको कुनाकाप्चा पुग्ने। विकट ठाउँमा रहेकाहरूको सेवा गर्ने। दैलेख जाने प्रस्ताव आउनु मेरा लागि अवसर थियो।
मेरो निर्णय अडिग थियो। परिवारको अगाडि आफ्नो जिम्मेवारीको कथन सुनाएँ। मनभित्र डरै नभएको त कहाँ हो र?
