बन्दाबन्दी खुकुलो भएसँगै हाम्रो अवस्था एनेस्थेसिया दिएर अपरेशन थिएटरबाट निकालिएको बिरामीको जस्तै छ। बन्दाबन्दीको एकान्तबासबाट बिस्तारै बौरिंदै, सम्हालिंदै जीवनयापनको कठोर तर यथार्थ दुनियाँमा फर्किरहेका छौं।
११ चैतमा बन्दाबन्दी शुरू गर्दाको बखत नेपालमा कोरोनाभाइरसका केवल दुई संक्रमित (एक व्यक्ति निको भएर डिस्चार्ज भइसकेको) भेटिएका थिए। तर, बन्दाबन्दी ८० दिन पार गरेर जनजीवन खुकुलो बन्दै गर्दा संक्रमण दर तीन हजार गुणाभन्दा बढीले वृद्धि भई ६ हजार नाघिसकेको छ। एक जिल्लाबाट शुरू भएको संक्रमण अहिले ओखलढुङ्गा, रसुवा, मनाङ, मुस्ताङ, रोल्पा र रूकुम पश्चिम बाहेक ७१ जिल्लामा फैलिसकेको छ। थोरै मात्र परीक्षणका बाबजूद पनि जुन संख्यामा संक्रमण बढ्दो छ, त्यसबाट आगामी दिन झन् भयावह हुने निश्चित छ।
संसारका धेरै मुलुकमा व्यापक बहस र विवादमा तानिएको बन्दाबन्दी (लकडाउन) संक्रमण नियन्त्रणको कठोरतम उपाय हो। नागरिकलाई आवासको चौघेराभित्र सीमित राख्दै परीक्षणको दर द्रूत पारेर संक्रमणलाई शीघ्र नियन्त्रणमा लिनु नै बन्दाबन्दीको मूल उद्देश्य हो। उत्तरदायी शासक र अनुशासित नागरिक रहेका मुलुकमा बन्दाबन्दी अचूक उपाय साबित भइसकेको छ। चीन, दक्षिण कोरिया, भियतनाम, ताइवान, न्यूजिल्याण्ड आदि मुलुक बन्दाबन्दीका सफल उदाहरण हुन्।
