बरू
देख्न सके
एकपटक
फुटेको ओठ नै देख्न पाउँ
कमसेकम
मलाई पनि लाली हुन
रहर जाग्थ्यो कि
त्यही ओठसम्म पुग्न पनि!
सोच्छु-
आफैं छान्न पाए त
यो लालीले
कुन ओठ रोज्थ्यो होला
फुटेकै भए पनि!

फुटेको होस या त उछ्रेको होस ओठ
के पो फरक पर्ला र नि !
ती पिपलपाते कोमल ओठ खुलेर बोल्दा  
त्यो भन्दा मिठो धून अरु के होला र !
अनि त लाग्छ , 

तिनै फुटेकै ओठको गुलाबी लाली बनूँ!
बन्द हुँदा ती ओठ ,

लाग्छ , अमूर्त बोली
ती निश्चल अनि निर्दोष आँखामा  चल्केका छन्
अनि मलाई नै हेर्दै छन्

हिउँदमा त झन्

कठ्यांग्रिने चिसोले

फुट्दो हो,

ती नरम ओठ

बोल्न नि सकश पर्दो हो

अनि ती पाप्रा निस्केर

टिलपिल रगत नि निस्कँदो हो

त्यतिबेला ,

तिमी नि त्यही उजाड रुखजस्तै होलाऊ है

मरुभूमिजस्तै चिराचिरा परेको

अनि म सोच्छु

त्यति बेला नि मलाई तिम्रो ओठ

मन पर्ला कि नपर्ला !

अन्तिम पटक देखेको

सात समुद्रपारी उड्न लाग्दा सायद

त्यो गुलाबी लाली

अलिकति मुस्कान

अलिकति पीडा

आजकल त फगत

फोटोमा देख्छु

कहिले सुखा त कहिले फुटेको

माया,

आफैंलाई नढाटीकन भन न

त्यो ओठको रसिलोपन

त्यो नरमपन

कता हरायौ तिमीले ?

कि त कतै बिर्सियौ ?

कि त जिन्दगीको यात्रा

अनि रहरबीच गुम्सायौ ?

हल्का मरुन लालीले

बनाउने त्यो  छुचीपन

अनि त्यो कलेटी ओठ

कहीं पनि त देखिन्न

फुटेकै सहि बरु ओठ

ती कलिला रहर चाहिं

नफुटाऊ न ल

किनकी त्यो ओठमा 

मेरो पनि अलिकति हाँसो

मिसिएको छ

तिम्रो फुटेको ओठ

लाली बिनाको रहर

तिमीलाई पटक्कै सुहाउन्न

जतिजति ती फुटेको ओठ

हेर्छु

उति नै पटक

मुटु चर्किन्छ

बरु

सक्छौ भने माया ,

एउटा सेल्फी पठाऊ न ल

जसमा हल्का गुलाबी लाली होस्

हल्का मुस्कान होस्

अनि ओठ चाहिं

नफुटेको होस् …