काठमाडौंमा बसेर लेख्नेहरू स्वतः राष्ट्रिय कवि–लेखक ? कहिलेसम्म ?
२०६८ सालमा एसएलसी सकिएपछि प्रवीणता प्रमाणपत्र तहको पढाइका लागि घोराहीको पद्मोदय पब्लिक नमुना माविमा भर्ना भएँ। प्लस टुको पढाइ सकेर इन्जिनियरिङ पढ्ने आकांक्षा मनमा थियो। तर कक्षा १२ को अन्तिम जाँचको बेला शारीरिक अस्वस्थताका कारण इन्जिनियर बन्ने सपनामा पूर्णविराम लाग्यो। केही समयको मानसिक तनाव पनि भोगेँ। तनाव कम गर्न मेडिटेसनका रूपमा कविता लेख्न सुरु गरेँ।
कविता थेरापी बन्यो, जसले अनेक तनावबाट छुटकारा दियो। विविध महत्त्वकांक्षाबाट सिर्जित समस्याहरूबाट छुटकारा पाउने एउटा साध्य बन्यो कविता; जसले अनेक तहबाट कुनै पनि विषयमा निर्णय लिने स्थितिमा परिवर्तन ल्यायो। हरेक विषयवस्तुलाई सकारात्मक पक्षबाट केलाउन सक्ने बनायो। समय र सत्तालाई चुनौती दिनु मात्र होइन, आममानिसको व्यवहार र चेतनाको स्तरमा परिवर्तन ल्याउन सक्ने ताकत पनि कवितामा रहेछ। त्यसैले कविताको उचाइ र शक्ति बुझ्नुले मलाई कहिल्यै पनि अपशोचको स्थिति आएन।
कविता लेख्न थालेपछि समाजले मलाई हेर्ने दृष्टिकोणमा परिवर्तन आयो। कस्तो परिवर्तन त भन्दा पढेर केही गर्छ कि भन्ने बेला कविता लेख्न थाल्यो। सन्तानको इज्जत फाल्ने भयो। अब केही समयपछि खुलेआम जाँड धोक्दै हिँड्छ। गाँजा खाला। नानाप्रकारका हाइपोथेसिस।
