अनेकजन्मसम्प्राप्तकर्मबन्धविदाहिने ।

आत्मज्ञानाप्रदानेन तस्मै श्री गुरवे नमः ।।

त्वदियं वस्तु गोविन्द तुभ्यमेव समर्पये ।

तेन त्वदङ्घ्रिकमले रतिं मे यच्छ शाश्वतीम् ।।

।। श्री गोविन्दार्पणमस्तु ।।

पशुपति ध्रुवस्थली। २०१९ माघ १५ सोमबार, माघ शुक्लपक्ष तृतीया जनवरी २८, १९६३। बिहान ६:१५। उहाँको सेवामा जीवन समर्पण गर्नुभएका माधवबाजे र केही भक्तको उपस्थिति। बिच्छयौनाबाट उठेर बस्नुयो । पानी माग्नुभयो। साविक बमोजिम दाहिने कोल्टो फेरेर दाहिने हत्केलामा टाउको अड्याउँदै भन्नुभयो, ‘स्वधर्मको पालना गर्नू, भगवानको पूजा गर्नू, बस् यत्ति नै, अरु केही होइन। अब म गएँ।’ १३७ वर्षको मानवदेह छाड्नुभयो।

रेशमीका भुवाजस्ता सेतो दाह्री र सेतै कपाल। अनन्तज्ञानको ज्योतिले भरिएका अत्यन्तै सफा खैरो दुई आँखा, अनि त्यसका कुनामा मुसुक्क हाँस्दा पर्ने चाउरी, चिल्लो निधार, सोझो कम्मर। शान्तिले व्याप्त, नम्रता र प्रेमको ज्योतिपुञ्ज आभामण्डल। चेलाहरुले घेरिनुभन्दा जंगली जनावर र चितुवासँग मित्रता गाँस्न मनपराउने कुनै अर्कै ग्रहबाट ओर्लिएका ओजस्वी देवदूतजस्ता, एकान्तप्रेमी। दर्शनभेटपछि उहाँलाई प्रेम नगरियोस्, असम्भव!

उहाँका बारे पढ्दा, सुन्दा मात्र पनि हृदयभित्र दिव्य तरंग झंकृत हुन्छ। आश्चर्य के भने, उहाँले धर्ती छोडेको वर्षौ हुँदा पनि, उहाँलाई प्रत्यक्ष दर्शन गर्न नपाएकाहरु जब उहाँको समाधि मन्दिर जान्छन्, तब उनीहरु त्यस्तै अनुभूति गर्छन् मानौं उनीहरुले भर्खरै बाबाको दर्शन गरे, प्रेमिल स्पन्दनले द्रविभूत भए।

उहाँको जन्म दक्षिण भारतको केरलामा वि. सं. १८८३ (इ. सं. १८२६) मा भएको मानिन्छ। तिथि चाहिँ भाद्र मूल नक्षत् । उहाँ चेतनासहित मुसुक्क हाँस्दै जन्मेको कुरा सुनेपछि योगी हजुरबुबा अच्युतमले भविष्यवाणी गर्नुभयो, ‘ल अब महान् सन्यासी हुने लक्षण भएको बच्चाले हाम्रो घरमा जन्म लिएछ। हाम्रो कुल यिनैमा टुंगिने देखिन्छ।’