जहाजबाट ओर्लिएर इमिग्रेसनतिर जाँदै गर्दा समाइराखेको हात छाडेर 'मन' अगाडि लाग्यो। उसलाई रेल्वे स्टेसन पुग्न मलाईभन्दा बढी हतार छ।
इमिग्रेसनको फारम भरेर बाहिर निस्किन लागेका बेला अचानक आफूबाट केही फुत्किएर गएजस्तो भयो। जिउ गह्रौं भयो। कसैले पछाडिबाट झोला बोकायो कि के हो?
फर्किएर हेरेँ, एक्लै छु। तन्किएर आँखा डुलाउँदा अलि पर आफूजस्तै कोही हिँडिरहेको देख्छु।
आफ्नो मन पनि चिन्दिनँ त?
'मलाई एक्लै छाडेर कता गएको?' सोध्न खोज्दा ऊ अझै टाढा पुग्छ। मन मबाट फुत्किएर रेल्वे स्टेसनतिर लाग्छ। मैले ट्याक्सीको टिकट काट्नुभन्दा पहिला नै ऊ रेल्वे स्टेसन पुगिसकेको छ।
तर म नपुगी टिकटको नाम मेरै हो भनेर उसले भन्न सक्दैन। मेरो नामको सिट रोकिदिन पनि सक्दैन। उसलाई मन हुन म चाहिन्छ। मलाई मनबाट बोल्न ऊ चाहिन्छ।
कोही छुटेपछि हलुंगो हुनुपर्ने हो। तर मन छुटेपछि उल्टो भयो। म भारी भएँ। अघि इमिग्रेसनको लाइनमा बस्दाभन्दा पनि भारी। जहाजमा चढ्नुअघि लाइनमा बस्दाभन्दा पनि भारी।
'स्टेसन कति टाढा पर्छ?' एयरपोर्टबाट निस्किएर मुख्य सडकको गतिमा ट्याक्सी मिसिन थालेपछि सोध्छु। आफ्नो बोली आफ्नो होइन जस्तो लाग्छ। बाहिर गुडेका गाडीहरूको आवाज ठूलो भएर हो?
मन बिना बोलेको भएर रहेछ।
ड्राइभर दाइ जवाफ दिँदैनन्। प्रश्न उनी र म बीचको हावामा कतै हराउँछ। म मनबिनै बोलेको थाहा पाए सायद। मनबाट बोलेको हो कि होइन, कति सजिलै थाहा हुन्छ।
'हतार हतारै छ दाइ चाँडै जान सकिएला?' मैले यसरी सोधेको भए हुन्थ्यो। वा हतारमा छु भन्नुभन्दा पहिला उनको घर कता हो, सोधेको भए पनि हुन्थ्यो। घरको प्रश्नले मान्छेलाई घर पुर्याउँछ। सहरमा हुनेलाई घर पुर्याउने कमै भेटिन्छन्।
मन सँगै भएको भए यस्ता संवाद सजिलै गर्थेँ।
