हिन्दूहरूको सबैभन्दा पुरानो धार्मिक ग्रन्थ ऋग्वेदमा उल्लेख गरिए अनुसार अश्ववाहिनी रथमा चढेर लडाकू देवता इन्द्रले ‘अपवित्र दुश्मन’ दासहरूमाथि चढाइ गर्छन्। आफ्ना जनता ‘आर्य’ हरूका लागि जमीन र पानी सुरक्षित गर्न दासहरूको पुर नष्ट गर्छन्। चार हजारदेखि तीन हजार वर्ष पहिला संस्कृत भाषामा रचिनुअघि नै ऋग्वेद करीब दुई हजार वर्षदेखि मौखिक रूपमा प्रसारित हुँदै आएको मानिन्छ।
त्यसको सय वर्षपछि अर्को प्राचीन भारोपेली भाषामा ग्रीसमा उस्तै खालका ग्रन्थ इलियाड र ओडिसी रचिएका थिए। एकै स्रोतबाट विकसित भारोपेली भाषा परिवारसँग जोडिएका विभिन्न संस्कृतिको प्राचीन ग्रन्थ भएकाले ऋग्वेद विगततिर चियाउने गज्जबको आँखीझ्याल हो। तर, ऋग्वेदमा उल्लिखित कथा र यथार्थ घटनाबीच के साइनो थियो? दास को थिए? आर्य को थिए? उनीहरूका पुर कहाँ थिए? के ऋग्वेदमा वर्णन गरिएजस्तै भएको थियो त? सन् १९२० र १९३० का दशकमा यी प्रश्नको जवाफ खोज्न पुरातत्त्वविज्ञान प्रयोगको सम्भावनाबारे निकै उत्साह थियो।
